Eén van onze laatste hoogtepunten op onze reis is Rantepao en ligt in de provincie Tana Toraja, een cultureel eiland, volledig ingesloten door bergen. De Toraja bewijzen dat er leven is na de dood door hun uitgebreide ceremonies. Er zijn de graven in grotten, de hangende graven, levensgrote tautau- ventjes die de doden symboliseren en de nogal gruwelijke buffalo-slachtingen, een wereld apart, doordrongen van traditie. Je kan gerust zeggen dat alles hier rond de dood draait.  Om er te geraken moeten we wel eerst de 13uur busrit trotseren, waarvan een groot stuk door de bergen. We zijn verplicht om de Litha-bus te kiezen, het is vrijdag en de andere agentschappen nemen vandaag hun dag vrij. Litha is een gevestigde waarde, maar hun bussen zijn dringend aan vernieuwing toe. Door de geringe opkomst kunnen we ons wel elk twee zitjes toe eigenen, perfect om af en toe in de meditatie te geraken die de lange busrit afdwingt. We spelen ons muziekjes van voor naar achter af en voor de rest zitten we er als een zak patatten bij. Wat ze wel niet op voorhand hadden verteld, is dat de chauffeurs nogal graag eentje roken, die op hun beurt de rest van de bus aanzetten. En het zijn van die stinksigaretten die blijven branden. Verder hadden ze ons ook niet verteld dat ze om de drie minuten zouden stoppen voor Jan met de pet naast de baan. We tuffen aan een tergend traag tempo vooruit en zijn blijkbaar de enige die niet weten hoelang we nog onder baan zullen zijn. We komen in Palopo in het donker toe, vanwaar we een minibus moeten nemen naar Rantepao. Er zijn geen bussen meer die avond, dus we zijn verplicht te overnachten in deze onaantrekkelijke stad. 's Morgens zijn we er als de kippen bij om te vertrekken, na een typisch Indonesisch/westers sponsbrood ontbijt met gebakken eitjes on request. Gelukkig zijn we voorzienig, het fruit, de cornflakes met melk en het bruin brood maken het af. We nemen er terug de luide televisie en de rokers net naast ons bij... Aan de terminal krijgen we opnieuw een staaltje Indonesische time-stretching op ons bord. Ze schotelen ons de meest aftandse minibus voor, en we worden verzocht te wachten tot de bus volzit, wij zijn nummer vier en vijf, we vertrekken pas als er vijftien passagiers zijn, miljaarde!! En waar gaan ze al dat volk steken??? Ondertussen is de wonderdokter toegekomen om al de wachtende chauffeurs onder handen te nemen met zijn goedje dat het staar uit de ogen doet verdwijnen. Zo gezegd zo gedaan, en één voor één krijgen ze een behandeling. Niet alleen zien ze vijf minuten niets na het indruppelen van het zelfgebrouwen goedje, hun ogen zien er bloeddoorlopen uit en ze blijven maar knipperen en tranen. We zijn blij dat enkel de chauffeur van de minibus naast ons het goedje testte, hij zet aan met tranende en toegeknepen oogjes. We hadden de hoop al opgegeven, toen er plots uit het niets tien mensen uit een auto stapten, allemaal op weg naar Rantepao. Met een busje vol trekken we de bergen in, weg en weer swingend tot op een gegeven moment onze zetel doorzakte. De mensen achter ons zaten plots wel heel benepen, maar niemand die erover klaagde. We rijden Toraja binnen, en hierbij een speciale landschap met een nog vreemdere architectuur. Er wordt volop rijst geteeld en de uitzichten zijn adembenemend. In Rantepao zelf nemen we een kamer in Wisma Maria, en worden van alle kanten aangesproken door werkloze gidsen. Zij hebben hier drie seizoenen, dry season, wet season en dollar season. Dollar season valt voor hen in juli en augustus, wanneer er heel wat ceremonies plaatsvinden voor de overledenen.  We kwamen toe in het weekend, zondag is heilig voor de vele christenen, en op maandag zouden we een ceremonie kunnen meepikken. Een rustpauze is sowieso meegenomen, want de busreis zit ons nog in de kleren. Morgen kruipen we terug de scooter op, rondtuffen in deze omgeving lijkt ons wel wat!!