Salopo waterfalls it is... We huren een brommertje en het valt ons te binnen dat dit pas de eerste keer is in Sulawesi. We waren bijna het vrijheidsgevoel vergeten dat zo'n scooter geeft. Je kan gaan en staan waar je maar wil, een praatje maken met de lokale rijstboer, de cacaomadammen, blijven stilstaan bij de heerlijke tuintjes... Van rijst verbouwen kennen ze hier alles. Afhankelijk van het weer oogsten ze tot vier keer per jaar hun favoriete gerecht. De cacaobonen worden precies gefermenteerd en geven een scherpe geur af. En de tuintjes zitten één voor één volgens de principes van permacultuur in elkaar. Er is standaard een vijvertje, bevoorraad van water via een waterpijp, een paar fruitbomen rond de vijver en vis die het water van de nodige bemesting voorziet. De vis eet de waterplanten en afgevallen fruit, de planten krijgen af en toe van het rijke water toegediend en de regenpijp maakt dat het waterniveau op peil blijft... De cirkel is rond. In het westen zijn we precies al zo ver verwijderd van wat zij als normaal ervaren.  Aangekomen aan de watervallen krijgen we een knap staaltje erosie te zien. Het water heeft door de eeuwen heen een wel heel organische vorm uit de rotsen gesleten. We zien een twaalftal 'tafels' waarvan het water naar beneden glijdt. We spenderen er een zelfgefabriceerd middagmaal, een zwemmetje in het ijskoude bergwater, en zijn op ons hoede voor die reuzepythons. Op het gemakkie nog een aantal kilometers met de mobylette rond het gigantische Poso-lake. We gaan eten bij Alfi, de lokale gids/boer die ons uitnodigt bij zijn tante om op theeklets te gaan. De tante blijkt van rijke afkomst en was laatst in Parijs. Er worden van alle kanten vragen gesteld en foto's genomen, en Alfi is ontzettend tevreden dat we de tijd namen een vrijblijvend babbeltje te doen. We eten in het restaurant van zijn schoonzus en leren haar nog Tom Yam soep te maken. Ze hebben hier alle ingrediënten om de Thaise gerechten te maken, maar zijn precies niet zo tuk op cocosnoot-melk in hun gerechten.  We slaan nog wat eten in om morgen de 13uur busreis te overbruggen en call it a day...we zouden s nachts nog last hebben van die Tahu-isi, waarschijnlijk verversen ze hun vet toch niet zo dikwijls al we hoopten.