Om 10h afgesproken met onze maecenas Johannes aan de BNI-bank. We zouden nog eens het maximum afhalen, dan spelen we op safe voor de rest van ons Sulawesi avontuur. Daarna samen naar mister Amir om de overschrijving te doen via PC banking. Zo zijn wij uit de schulden en is hij er zeker van z'n centjes terug te zien.  Na een afhaalmenutje nasi kuning (gele rijst op smaak gebracht met coco en kurkuma) nemen we afscheid van Poso en zijn vriendelijke inwoners. Opnieuw worden we door de privé-chauffeur naar de busterminal gebracht. Er staan al 2 passagiers op de lijst, aan negen kunnen we vertrekken. We grappen en grollen een beetje over de Indonesische easy way of going en het wordt volmondig beaamt. Wachten kennen ze hier niet, wel op het gemakkie van het leven genieten.  Een goed uur later komt onze rit aangesnort. De deur van de chauffeur klikt niet meer in het slot, de bekleding is beschimmelt, de riem hapert, en de kilometerteller is naar de vaantjes, maar we zijn in gezapig gezelschap. We leren heel wat basic Indonesian van de chauffeur, hij vertelt ons dat hij vegetarisch is en vier kinderen heeft. Bij het opsommen van de namen blijft hij steken op drie, de laatste is hij heel even vergeten, tot groot jolijt van de andere passagiers. We smijten ons in de bochten, en zien al op tegen de 12 uur busreis naar Rantepao.  2 uur later worden we voor de deur van Victory guesthouse afgezet. We trekken onze wenkbrauwen op, want op het eerste zicht is er niets aantrekkelijk aan. De ontvangst is echter hartelijk en we krijgen een verzorgde kamer mét warme douche achterin de mooie tuin, woehoe!!! Na een maand met een mandi, waterschepje, kunnen we ons straks vertroetelen met een echte douche. De gastheer vraagt ons of we graag een 'mountainbird' zien. Hij wijst naar de boom in de tuin en daar zit precies een plastic vogel!! Josefien moet eens lachen tot hij echt beweegt, een regelechte hornbill!! Hij zou 2 dagen geleden geland zijn en blijft hier rondhangen. We zijn er helemaal wild van, alle uren in de jungle ten spijt, dichter dan hier krijgen we nooit nog één te zien! We zijn helemaal in de wolken met onze nieuwe buurman. Hij vind ons ook wel interessant, zeker als we stukjes papaya aanbieden. Hij draait zijn koppie om ons goed in de gaten te houden en haalt geëxciteerd z'n beste trucjes boven. Het is nogal een vreemd verhaal, hij lijkt hier al veel langer te wonen en vliegt niet weg, bovenal is hij niet mensenschuw... Hij ontpopt zich als een waar fotomodel, de pluimen worden goedgelegd, de wimpers gekruld en de witte kraag rechtgezet, wat een vreemde creatie!! We genieten onverantwoord lang van de warme douche en doen nog een was voor we gaan eten. Onze kleren blijven onfris ruiken, te wijten aan de hoge vochtigheidsgraad hier.  Na een wandeling door de straten van Tentena staan op het menu tofu easy, rijst, chili, groentjes met munt en bruin brood van de chinese bakker,... Met een goed gevulde maag keren we huiswaarts. Out of the blue stoten we op een oprit op iets dat ons hart even doet overslaan ???What the f*??? Daar ligt een 6 meter lange dode phyton, een dikkerd waar gerust een tiener in kan. Jawadde, never seen before!  Ze vangen blijkbaar vaak slangen van dit kaliber, verkopen de huid en eten het vlees. We willen niet te enthousiast overkomen, het zou een zonde zijn hen nog meer te stimuleren om zo'n creatie van de natuur te bedreigen. Aan de andere kant is dit zo een gevaarlijk beest, dat we begrijpen waarom ze inhakken met een machete op z'n kop. Een engelsprekende gids vertelt ons dat ze tot 50 jaar kunnen worden, deze is ongeveer 20 jaar oud. Hij komt ze regelmatig tegen op trektocht. Je gaat 'gewoon' stilstaan en laat ze passeren. Overdag hangen ze in de bomen te slapen. Als je ze irriteert, wurgen ze je tot elke botje gebroken is en je niet meer beweegt... Hij zegt dat hij van deze slangen niet bang is, wel van die zeer giftige kleine zwarte. OK, geen trekking voor ons in Sulawesi, dank u! Thuisgekomen kijken we voor de zekerheid toch eens onder ons bed...