Met handen en voeten leggen we uit dat we vegetarisch zijn, en eventjes niet zo tuk op vis. We gaan ons wat opfrissen en kort daarna komt mister Amir in groene outfit met zijn klantenboekje tot aan onze kamer. Hij stelt zich voor als Chief of Tourism en hij nodigt ons uit bij hem op kantoor. We spreken af om zeven uur, maar zijn gewend ons eigen boontjes te doppen en gaan zelf al op pad. De volle zes euro om drie minuten naar België te bellen, en nog geen stap verder geraakt bij de bank, ons geld raakt stilaan op. Bij thuiskomst wacht de eerste verrassing van de avond, zelfgemaakte frietjes met een chili-garlic omelet. We zijn in de zevende hemel! Nog een laatste missie voor het slapengaan zijn onze verhaaltjes posten en onze mail checken na 18 dagen zonder enig bereik. Het zou een bizarre avond worden. Eerst sturen ze ons voor Wifi naar Café Brownies, een heus rock-café. Overal waar we toekomen, is de interesse direct gewekt en komt de hele familie kennis maken. Nadat iedereen eens "hello Mister" heeft gezegd, zijn er al vijf minuten voorbij. Hier is geen internet te vinden, en we stappen in onze tweede privé-auto van de dag. Meidi voert ons naar Café Bali. Voor een Juice alpokat kunnen we een gerust een uurtje op Wifi gebruiken. We moeten opsplitsen willen we en verhaaltjes posten en foto's uploaden. Meidi vertrekt met Josefien naar een ander internetcafé met vaste computers. Ondertussen blijft er maar volk toestromen die elk op zijn beurt een gesprekje wil aanknopen, hetzij in heel gebrekkig Engels, hetzij via Google Translator, het wordt hier al wat chaotischer. Dan komt plots uit het niets de dochter van het guesthouse me aanklampen om naar die meneer Amir te gaan. Hoe ze ons op het spoor is gekomen, begrijpen we nog altijd niet. Er is nog internetwerk aan de winkel en wimpel het voorstel af. Ze verstaat het niet goed en gaat er terug vandoor. Nog geen twee minuten later staat Meidi er opnieuw om me naar Josefien te brengen, kortom, je kan hier geen vijf minuten op het gemak doordoen. Ondertussen vraagt nog iemand om online poker te spelen, aaarghhh!! Josefien zit op een tiental minuten rijden in een klein kotje foto's up te loaden, met zo'n dertig muggen rond haar hoofd. De electriciteit valt om de haverklap uit, alweer is het moeilijk iets gedaan te krijgen. En alweer staat er een andere chauffeur plots in het internetcafé om ons naar Mister Amir te brengen, wat is dat toch met die mister Amir? We gaan in op het voorstel en krijgen onze derde privé-chauffeur door Poso. Eind goed al goed, mister Amir is echt Chief of Tourism en zit ons op te wachten in zijn kantoor met airco. Hij staat erop dat we zijn internet en telefoon gebruiken, free or charge, hadden we dit eerder geweten... We krijgen thee aangeboden en leggen hem nog eens ons probleem met de visa-kaart uit. Van de bank krijgen we ondertussen te horen dat de kaart sedert 23/01 geblokkeerd is door drie mislukte Pin-pogingen, dat we dit enkel kunnen resetten door langs te gaan in een bankkantoor in België, maar dat we wel met de magneetstrook kunnen betalen. De drie mislukte pogingen kunnen we ons niet herinneren en vermoeden dat iemand in Phnom Pehn de kaart uit onze kamer haalde. Mister Amir heeft contacten in de bank en als dat niet lukt wil hij ons geld voorschieten, kom dat maar eens tegen in België! Hij is erop gebrand om het toerisme in Poso terug op te krikken en stelt alles ter beschikking van de paar toeristen die Poso bezoeken. We zijn meer dan aangenaam verrast door Poso, en worden uitgenodigd om de morgen de 116de verjaardag van de stad te vieren in aanwezigheid van alle prominenten. We worden met de privéchauffeur na een lange dag rond middernacht thuis gebracht en zouden de dag erop om negen uur opgepikt worden voor het feest. Waarvoor onze dank!!