Hoewel de zon de laatste dagen achter een dichte sluier wolken blijft, kan het eiland ons wel bekoren. 's Morgens snorkelen in het warme water, enkele pannekoeken en fruit als ontbijt, na het middageten een schoonheidsslaapje op ons kingsize bed, en toch voelen we ons nog vermoeid, waarschijnlijk door ons luilekker leventje. Na tien dagen vis op het menu, zijn we hier meer dan verwend. We krijgen tofu, tempé, pompoen, frietjes, verschillende groentjes, eitjes, sla, en natuurlijk terug vis,... opgediend aan een lange tafel. Telkens net genoeg, het leven is blijkbaar voor de rappe, hoe sneller je eet, des te meer kans op een tweede bordje. Het is overduidelijk wie hier al een tijdje vertoeft. Diegene die willen snorkelen, kunnen zowel in de voormiddag als in de namiddag mee met de duikersboot. We gaan mee naar Taipi-wall, en kijken met enig verlangen de duikers na die verdwijnen in de dieperik. Been there, done that, maar er is nog zoveel te verkennen... Ons budget laat het jammergenoeg niet meer toe. Achteraf vernemen we maar al te graag van de ervaren Franse duikster dat ze niet echt onder de indruk was. Ze deed zelf de moeite niet om haar onderwatercamera aan te zetten. De vrouw vertelt ons nog langs haar neus weg dat ze nog met Jacques Cousteau heeft gedoken en dat ze twintig jaar geleden gestopt is haar duiken te noteren. Ze ging tot op 125 meter diepte, en vertelt ons over het wispelturig, onbetrouwbare gedrag op deze diepte. Onze diepste duik was zo'n goeie 37 meter en voelden ons toen al net iets te veilig. Haar dive-instructor was omgekomen tijdens één van deze very deep-dives, gepakt door een onverwachte stroming de dieperik in. Goed om weten, we blijven bij snorkelen. Tijdens het snorkelen zien we meerdere pipe-seahorse, reuze parrotfish en een heel wat andere vissen. Hun favoriete bezigheid blijft het afeten van koraal. De eerst nacht waren we binnen de 10 seconden knock-out, het was pas bij de tweede nacht dat we onze nieuwe nachtvrienden leerden kennen. Onze bungalow Hawai is gemaakt uit teak-hout, met enkele grote ramen, ons plafond uit strak gevlochten bamboo, het dak uit opeengepakte bladeren. De woonplaats van onze vrienden is bovenop het plafond, en ze hebben graag dat je etensresten meebrengt naar de bungalow. Jaja, dezelfde vrienden uit België, de bruine ratten. Ze spelen precies spelletjes en crossen wild van de ene kant naar de andere. Het plafond staat op instorten. Na een middagdutje lazen we wat, met cookies op bed tegen de eerste honger. Niets aan de hand, tot we 's avonds enkele rattestrontjes op bed vonden. De sneakemerds zaten al ons heilig bed!! De boodschap was duidelijk, zo vlug mogelijk het eten verwijderen! De bananen waren ook al afgegeten en begonnen heerlijk rot te ruiken, de cookies verborgen we goed in een gesloten zak. Het was duidelijk dat zij er al langer woonden dan ons en ze niet van plan waren te verhuizen. De oordoppen die we van Nico en Jelle kregen, komen opnieuw van pas.  Een paar dagen later troffen we bij het binnenkomen in de bungalow een reuze, maar dan echt reuzespin te midden onze vloer. Hij/zij was niet van plan ervandoor te gaan, Josefien komt terug met een groot glas, maar dit blijkt niet over de dikkerd te passen. We proberen met een potje, maar hij crost ervandoor en spuit een witte vloeistof. OK, daar wil je geen beet van en we roepen een voorbijgaand Indonesisch oud koppel. Ze komen op hun kousevoetjes binnen, verwachten één of andere grote slang of schorpioen, en beginnen luid te lachen , mombo, mombo!! Voor hen dagelijkse koek, wij gingen de komende nachten iets minder op ons gemak plassen, zeker op blote voeten. Josefien schreeuwde in de vroege ochtend de bungalow bij elkaar nadat een kakkerlak een beetje in haar froufrou kwam frutselen. We zitten hier duidelijk op het randje jungle, waar de natuur binnen het jaar de bungalow overgroeit alsof er niets geweest was. Vleermuizen stelen 's nachts bananen, de ratten komen zoeken achter de cookies, de spinnen, mieren, kakkerlakken en muggen komen ook graag eens op bezoek. Hebben we nog iemand vergeten?