We gaan nog een bezoekje brengen aan onze twee Roemeense vrienden, Christian en Bogdan, het duo met een wel heel hoog Blackcat-Whitecat gehalte. We leerden ze kennen op ons vorig eiland Malenge en ze zakten mee af richting Kadddiiri. Ze zijn altijd te vinden voor een babbeltje, met hun grappig Oostblok accent. Twee vrijgevochten ingenieurs uit een land met heel weinig reizigers als deze twee. Ze slapen op de goedkoopste plaatsen, kennen nog van alle busritten de prijs uit hun hoofd, en houden bovenal van eten. De liefde gaat door de maag, en ze hebben een grote maag. Christian, de dikste, voelt zich het best in zijn vel en doorkruist Indonesië met zijn kapotte Chinese vispers, gaat iedere avond mee aan boort met lokale vissers en vangt nooit een noemenswaardige vis. Bogdan is de serieuzere versie, met helblauwe Roemeense ogen, loopt als een pinguin en kan uren aan een stuk doorpraten, liefst met zijn dikke pens bloot, en een hippie-dekentje rond zijn middel. Toon hem een foto in deze outfit terug in Roemenië en hij zakt door de grond. Maar ze zijn nu op vakantie en laten zich niet van hun stuk brengen.  We zouden in de komende dagen hun snorkelgerief nog meerdere keren gebruiken. Na het bezoekje aan het Lestari resort zijn we blij met onze keuze, blij dat we niet moeten wachten om naar het gemeenschappelijk toilet te gaan, dat we minder gedrongen zitten op het strand, dat we genoeg en vooral lekker eten hebben. De sfeer in Lestari is naar het schijnt net iets beter, mensen blijven tot in de late uurtjes nababbelen, geven onverwachte feestjes, spelen muziek met de locals... Bij ons gaat het er iets serieuzer aan toe, hoewel we een paar koppels terugzien die meereisden op de nachtboot uit Gorontalo, allemaal gelijkgezinden met wie we het goed kunnen vinden. We besluiten een week te blijven, houden ervan een tijdje langer op dezelfde plaats te blijven, een nieuwe manier van reizen is aangebroken.