To go or not to go, dit spookte ons al dagen door ons hoofd. De meningen waren verdeeld, de ene is zot van de Kaddiri en verbleef er drie weken, de andere vluchtte na één nacht terug weg. Van horen zeggen zijn er drie resort, the Black Marlin, peperduur, Paradise, prijs-kwaliteit en Lestari, voor de cheapies, weinig verzorgd, één toilet en douche voor 30 man. Op het eind van ons reis en van ons budget zouden we voor deze laatste moeten kiezen, maar door aanhoudende honger en de vermoeiende reis, nemen we toch een bungalow in Paradise. Superverzorgd, een heel ruim restaurant met plaats voor zo'n vijftig man, een heus resort dat tot ver achterin doorloopt. Er lopen verschillende paadjes naar de vele bungalows, de één wat luxuezer dan de andere. We pikken er de meest recente uit, toegegeven, verleid door de superdikke matras. De voorbije tien dagen waren een beproeving voor onze rug, maar achteraf genieten we er dan dubbel en dik van! We zijn omgeven door het tropisch groen, hebben vier blacktip-sharks in rehabilitatie als buren en zien de duikersbootjes liggen. De tuin is supergroot en zit vol verborgen hoekjes. We nemen ons voor deze keer niet te gaan duiken, we komen immers van top-of-the-bill Bunaken. Het visbestand heeft hier in de Togean-islands een enorme deuk gekregen door de aanhoudende explosief-vissers. Deze zien niet in dat hun onsportieve manier van vissen het eeuwenoude koraal om zeep helpt, en in de toekomst toeristen zal weghouden. Van horen zeggen zwommen hier nog niet zo lang geleden turtles, giant manta's, hammerheads,... Bij het dynamiteren zinkt het grootste deel van de vissen naar de bodem, en kan je gerust spreken van een magere vangst. Er wordt aangewerkt, maar het fenomeen is nog lang niet in de kiem gesmoord.