Na acht dagen op Malenge houden we het voor bekeken. We zouden hier gerust nog een weekje kunnen blijven. Enkel het tekort aan cash geld gooit roet in het eten. En misschien hebben we ook wel genoeg van ons vis-rijst dieet. Voor de rest niets op aan te merken, je zou je afvragen waarom we hier in godsnaam weggaan. Na een week krijg je een wildcard om de kano naar believen te gebruiken, krijgt Josefien mango's en pomelo's toegestoken zonder dat de dagjestoeristen het zien, kunne we het snorkelgerief gerief,... Het is een komen en gaan geweest hier in het Lestari-guesthouse. Het grote publiek komt hier niet vanwege de bereikbaarheid, de mensen die naar hier komen zijn niet echt op zoek naar het bruisende sociale contact, meer om wat uit te rusten, de hangmat in na de lunch, wat napraten na het dinner. We zijn hier buiten het bereik van alle stralingen, er is geen vervuiling, uitlaatgassen, het voelt bijna aan als een welness-fitness-centrum waar je zelf bepaalt hoever je wil gaan. Wij staan de laatste dagen op en zwemmen in de lagoon tot de boei en terug, drinken een coconut of klappa, hebben ontbijt en lezen wat na in hangmat. Om de twee dagen gaan lopen in het dorp met een verbluffenden seaview, met de kano ernaartoe. In de namiddag een mini jungle-trekking op zoek naar de hornbill of gaan snorkelen op nieuwe plaatsjes enkel bereikbaar met de kano. Van hornbills gesproken, het stikt ervan hier in Malenge. Met de jungle als achtertuin heb je dan ook veel kans één te spotten. Gepakt met een fototoestel en verrekijker, wat water en heel wat anti-mosquito ben je goed op weg. Het vergt wat geduld, je hoort ze wel, maar je ziet ze niet. Door de dichte bebossing, zie je moeilijk tot aan de boomtoppen, de favoriete plaats van de hornbill. De hoge vochtigheidsgraad maakt dat je na de minste inspanning in het zweet staat, de ideale trekpleister voor heel leger muggen, sneaky bastards!! Vanop een open plaats waar we op onze vorige trekking passeerden is het perfect om één te spotten. Blijven bewegen is de boodschap, wat behendigheidsoefeningen op een boomstam, jongleren met de wandelstok, wat doe je allemaal terwijl je wacht op die lawaaimakers. Plots kwam er eentje aangevlogen, maar landt drie bomen verderop. Deze moet tedoen zijn, maar bij het naderen vloog hij bij het kraken van een takje met veel lawaai weg. Op de terugweg naar de rugzak, verspringen er plots twee van boom, deze geniepigaards zaten me al een uur te bespieden! Ze waren niet van plan weg te vliegen, en lieten zich door de verrekijker van hun beste kant zien. Een vogel van een 1meter groot, witte staart, zwart lijf, blauwe nek en gele snavel, erbovenop een rode knobbel, wat een creatie! Eens je ze tien minuten hebt kunnen begluren, terwijl ze zich wassen, kwetteren tegen elkaar, wat rondtoeren, dan pas heb je een hornbill gezien, mission completed. Ons gezelschap in Lestari veranderde de laatste dagen van koppeltjes op zoek naar wat romantiek, in oudere mannen, wellicht ook op zoek naar romantiek. Ervaren rotten, die al meerdere jaren de Togean Islands als bestemming hebben. We komen van hen veel te weten over de eilanden en besluiten toch eens te gaan kijken op Kaddidri. De laatste dagen is het vechten voor eten, zeker door dikke John of Gerard, en dan zijn er ook de twee gezette Roemenen van hetzelfde kaliber. Deze dikkerds eten graag hun buikje rond, tijdens ons verblijf waren de rijstkommen nooit leeg, tot zij op bezoek kwamen. De Roemenen eten graag, geven ze grif toe, en kopen af en toe wat octopus en calamares bij de Badjo-people. Het Kedjab-sausje moet eraan geloven, eerlijk gezegd verloren we onze eetlust als we hun overvol bord zagen, vissekop met sausje erover en roeren maar, de graten vissen ze er tijdens het eten wel uit.  Onze laatste namiddag in Malenge eindigt met een lange kano-tocht rond het eiland. We zien vanop ons bootje een hornbill overvliegen, wat verder een reuze zee-arend, en een koppel papegaaien. Het bootje is niet gemaakt voor volle zee, dus we blijven netjes langs de kustlijn. De zon brandt goed door en met onze Lungi op ons hoofd proberen we dit beeld te bewaren voor tijdens een koude winterdag in België, de terugreis komt dichterbij...