Vanmorgen om 4h opgestaan en met een sloepje naar Malenge village gebracht, waar de public ferry op ons wacht. Iedereen ziet er nog wat verfrommeld uit, terwijl we thee of koffie drinken, gastheer Rudy laat de laatste tijd hier en daar een steekje vallen, zoals door vanmorgen enkel bananen te voorzien. Maar het voelt goed aan om verder te reizen, we hebben de tijd genomen om volledig uit te rusten en vooral te genieten.  Na een half uurtje varen, komen we toe aan drie ferry's richting Ampana, waarom ze met drie zijn, Joost mag het weten, misschien als er één zinkt, is er een andere in de buurt, Indonesian style... We nemen afscheid van de Lestari crew en klauteren gepakt de boten door. De mensen onderaan in het ruim betalen het minst, ze liggen er op verhoogde houten rekken op flinterdunne matjes. Het ruikt hier naar olie en benzine en in de verte zien we mensen aanschuiven voor het smerige toilet. Het is drukkend warm door de motor. Van overal worden we nieuwsgierig met slaperige ogen aangekeken, en toch zijn er de vriendelijke gezichten en mensen die goeiemorgen wensen, hello mister! Het gangpad is een waar hindernisparcour en staat vol dozen en zakken. We nemen plaats op het dek, in de verte licht de hemel op telkens het bliksemt. Na een klein uurtje vertrekt de eerste boot. We zijn met 7 Westerlingen in totaal en dat wekt heel wat aandacht. Eén voor eén worden we onder de loep genomen. Bij ons vertrek gebeurt het onwaarschijnlijke. Onze ferry komt langzaam los van de laatste boot. In de verte zien we op de pier nog een toerist aansnellen en brullen alsof z'n leven er van afhangt. Oh no, het is niet mogelijk, daar is hij weer, de dol fijne Engelsman! Hij zou en moest die ferry hebben, iedereen moet op hem wachten. Vanop de hoge pier laat hij zich zakken in een smalle kano met aan weerskanten evenwichtbamboo's. Er volgt nog een andere Indonesische toerist, de grote backpacks en de kapitein. Ze naderen onze ferry en we kijken wat geiriteerd vanop het dek toe, terwijl de Engelsman van zijn neus maakt tegen iemand op het dek: why didn't you wait for me? De Indonesische toerist wil aan boord van de ferry klauteren, duwt zich af op de rand van het gammele bootje, mist zijn sprong en valt terug. Het bootje wipt om en iedereen het sop in! Voor we het goed beseffen ligt onze vriend met z'n hele hebben en houden in het water te spartelen. We bekijken het schouwspel met ongeloof toe terwijl onze ferry langzaam aanzet. Het hele dorp en de twee ferries kijken toe! Wat een schouwspel, het is pompen of verzuipen, de Engelsman probeert zijn zaakjes boven water te houden maar ze gaan af en toe onder, ramp o ramp! We hebben langs één kant medelijden, maar je ziet ook veel mensen stiekem lachen. Die luidruchtige Engelsman heeft ook nooit geen geluk, bad karma? Onze boot zet aan met zicht op de doorweekte drenkeling die via een mangat in de andere ferry wordt geheist. We herinneren nog zijn veel te grote onderbroeken aan onze waslijn in Lestari, waar zal hij deze nu moeten laten drogen. Tot overmaat van ramp halen de twee ferries elkaar constant in zodat we zicht hebben op de Engelsman in bloot bovenlijf, terwijl hij druk bezig is op het dek om zijn kleren te drogen. Goeiemorgen morgen!!!