Na de verdeling van de hutten, waarbij Nico en Jelle de grootste bungalow tossen, wordt alles in gereedheid gebracht. We krijgen een betere matras, hangmat en muggennet. We delen een toilet en douche met een Italiaan, Stephano, die hier precies al jaren woont. Niour is de hulp van het resort, pracht van een kerel. We zijn net op tijd, want er komt nog volk toe met een bootje. Van een praktisch leeg resort naar volledig vol, je moet er maar op voorbereid zijn. De komende dagen zullen we twee keer per dag vis eten, veel rijst en enkele creatievere bijgerechten als papaya-bloesems, manjok-soep, pompoen-coconut-soep,... De vis komt 's avonds toe, vers van de pers, en wordt de volgende dag bereid. Het wordt wat eenzijdig, iedere dag vis, maar de dichtste markt is dan ook op twee uur varen, twee uur terug. De badjo-people eten hoogstwaarschijlijk drie keer per dag vis.  De volgende dag is een lazy regendag, ideaal om de vochtige kleren te wassen, het voelt huiselijk aan, met de onderbroeken aan de wasdraad. We spelen en leren heel wat nieuwe kaartspelletjes, net een groepje oudjes op zondag. Het is een ideale dag om terug wat op krachten te komen, de Tangkoko regentrip en de lange reisweg naar Togean zit ons nog in de kleren. We maken er ook gebruik van om ons hutje in te richten, de boom wat bij te snoeien voor een beter zicht op zee, wat schelp-mobieltjes te maken,... Al bij al zijn we blij met onze huisje, klein maar fijn, op veilige afstand van het begeerde toilet. Dag drie zouden we gaan snorkelen, op verplaatsing met de boot, een klein uurtje varen. De dames houden het voor bekeken, de boys mogen gaan spelen. Van 's morgensvroeg op het dak van ons bootje. Snorkelgerief bij de hand, zwemband en onderwaterfototoestel, meer moet dat niet zijn. Als bonus zien we een groep dolfijnen uit het water springen. We worden gedropt aan een soort atoll, vol vis en koralen. De zon kan er niet beter op reflecteren. We proberen wat onderwaterkiekjes te trekken, doen wat free-diving en worden door Niour uitgenodigd om tussen de dolfijnen te gaan zwemmen. Onze Nederlandse vriend glipt nog mee op de boot, de rest van de snorkelaars laten we op hun gemakje doordoen. De dolfijnen zijn echter om hun hoede en we doen ons best dichterbij te geraken. We springen in volle zee en proberen ernaartoe te snorkelen. Onder ons niets dan blauw, voor ons zitten de dolfijnen die telkens ondergaan als we te dicht komen. Onze missie wordt voortijdig afgebroken omdat 1 van onze snorkelvrienden in een paniekaanval vanop een koraal staat te brullen. Niour rept zich terug, en de Engelsman doet zijn beklag. Hij dacht even dat we hem vergeten waren, stupid!! Toch wat teleurgesteld gingen we verder met ons duikavontuur. Nico blijkt een natural freediver, kan verbazingwekkend lang en comfortabel onder water blijven, mooi om te zien. We laten ons aan het dorp afzetten en besluiten terug te zwemmen vanop de houten brug. Niet voor we elk een coconut hebben bemachtigd, en één voor ons skeetjes, het is tenslotte Valentijn vandaag!! De mensen van het dorp weten maar al te graag onze naam en kijken nieuwsgierig naar dreadlock Nico, zijn koosnaampje is vanaf nu Nico Rambu, vrijuit vertaald als harige Nico. Met een bounty-view snorkelen we terug aan land, eten verse tonijn en heel wat croepoek-crackers. Nog een belangrijke missie vandaag is de verjaardag van Goedele. We zitten hier buiten het satellietbereik, enkel bij de Badjo-people, vanboven op de rots, onder een boompje is er heel af en toe bereik. Grappig om te zien hoe er verzameld wordt onder de boom, iedereen met de gsm binnen handbereik. Na heel wat omwegen met Indonesische gsm's en sim-kaartjes, heeft het zo'n twee uur in beslag genomen om een heel sumier berichtje te sturen, maar mission completed, denken we. Nog een zwemmetje terug aan land, met een prachtige zonsondergang op de achtergrond. Op een schoon leven!!