Het hotel ligt vlak naast een verzamelplek van gepimpte auto's die op en af rijden tussen Manado en Gorantalo. We spreken af om tegen 10h te vertrekken, vroeger lukt niet. Hopelijk zijn we dan nog op tijd om de ferry te nemen richting the exotische Togian Islands, anders zitten we een weekend vat ik Gorontalo! We eten veel rijst als ontbijt, onze gerechtjes van gisteren doen ons iets te gemakkelijk naar het toilet gaan. Pieter gaat nog wat inkopen doen. We verkijken ons op het openbare vervoer. Het zijn omgebouwde brommers, die veel weg hebben van een opgezette flashy boxauto, gecombineerd met de batmobil. Hoe groter de soundsystem hoe beter, je kan voor geen geld je haar achteruit laten blazen, met wat hoordipjes er gratis bij. Ze houden ook wel van onnodig chromé en blacklights.  Om 10h staat de auto ons op te wachten. We rijden 2 straten verder en de chauffeur zet zich aan de kant, stapt uit zonder iets te zeggen, stapt in een andere wagen en rijdt weg, euh? Jongens?? We zijn gestopt aan een andere verzamelplaats van auto's en al snel wordt ons duidelijk dat ze ons bij ons pietje hebben, of toch dat van Pieter. De auto moet blijkbaar vol zitten, dus dat zou wachten worden op nog 5 man, en in Indonesië hebben ze tijd, veel tijd. Voor 500.000 rupiah willen ze vertrekken, de auto voor ons alleen. Dit zou een beetje te gemakkelijk zijn, als je weet dat we maar 100.000 betalen voor twee personen. We proberen dit op te lossen met de glimlach, maar ze blijven zeuren over geld. We voelen dat we actie moeten ondernemen en pakken onze bagage uit de auto, om duidelijk te maken dat we er wel op andere manier zullen geraken, blufpoker dus. Er wordt niet direct gereageerd, alleen verbaasd gekeken, maar we hebben dit ingecalculeerd. Er ligt nog een trui op de achterbank en gaan die halen. Die ene chauffeur voelt zich schuldig en roept ons wat dichter. Na wat gekibbel en over en weer gebel, worden we zonder al teveel uitleg in een auto geduwd en scheuren we als zotten over de weg. Na een halfuurtje worden we afgezet aan nog een andere auto, die op ons staat te wachten. Er zit op de 2de rij een oud moslimkoppel, nog een jonge gast en 2 chauffeurs. We overhalen de jongen om achteraan te gaan zitten, Josefien krijgt het 'betere' plaatsje, Pieter offert zichzelf op en kruipt ook op de krappe achterbank, naast zakken vol prikkende ananassen. Het wordt een helse, lange bergrit, net naast de kustlijn. Josefien wordt al snel wagenziek en moet uiteindelijk er toch aan geloven...overgeven in een zakje terwijl de ene bocht na de andere volgt, en de ene sigaret na de andere wordt opgestoken. De link tussen nog meer misselijk en sigarettegeur is hen niet direct duidelijk!! We arriveren 7h later als twee vodjes aan de ferry, waar ook Jelle en Nico net waren toegekomen uit Manado.