Vijf uur dertig en we staan klaar in onze regenjacker, mooi gecamoufleerd in het groen. We nemen wat banana's mee als ontbijt, goed verstopt in onze rugzak voor de Macaque. De apen worden bestudeerd door een research-team, die hen dagelijks volgen en bestuderen. The black crested macaque is één van de negentien soorten wereldwijd. Hij valt op door zijn zwarte vacht en roze kont. Een van de laatste populaties van Macaca nigra is hier in het Tangkoko Nature Reserve. Deze soort macaque is het meest met uitsterven bedreigd is. In Noord-Sulawesi is het vlees een delicatesse, vooral gegeten tijdens de feestdagen. Het research-team probeert aan awareness te doen, en lokale gidsen op te leiden om het voortbestaan van deze soort te garanderen. We worden naar de boom gebracht waar ze de bewogen nacht doorbrachten. Vanwege de regen zijn ze vandaag aan de late kant en zijn we net op tijd om het geritsel hoog in de bomen op gang te zien komen. We zien kleine en grote, zwarte schimmen naar beneden klauteren, het alfa-mannetje op kop. Eens het startsein geeft, zien we een vijftigtal apen langs ons heen lopen op zoek naar ontbijt. We staan er wat perplex bij, want zo'n menigte hadden we niet verwacht. We volgen ze richting het strand, waar ze in een vijgeboom kruipen, de mannetjes blijven beneden op wacht. Zij zijn net iets slimmer dan ons en verschuilen zich onder wat takken, we doen het zelfde nadat we wat afgegeten vijgen tegen ons kop kregen vanop tien meter hoogte. Voor ons staat het vast dat we van apen afkomstig zijn, te zien aan hun gelaatsuitdrukkingen, sociaal contact, manier van communiceren... We hebben nog een lange tocht voor de boeg en gaan verder op pad. Onder baan toont Dion ons nog een paar flying lizards, hagedissen met felle oranje vleugels om een stukje te kunnen zweven van de ene naar de andere boom. De natuur is overweldigend, enorm uitvergroot en bij momenten heel mystiek. Vele van de geluiden horen we voor de eerste keer in ons leven, van één of andere exotische vogelsoort, kikker, sprinkhaan,... We worden naar een van de hoogste vijgebomen gebracht, een enorme parasiet die zijn steunboom ombracht. Na vele jaren lijkt het alsof de boom is uitgehold en je kan langs de wortels een dertigtal meter omhoogklimmen. In de verte hoort Dion een koppel Hornbills communiceren hoog in de bomen, en hij leidt ons erheen. Deze stonden vooraan ons lijstje om te zien, en vooraf werd ons duidelijk gemaakt dat er weinig kans was, omdat ze deze periode van het jaar hoog in de bergen zitten vanwege het tekort aan vijgen. Dions ogen en trekker-instinct stonden op scherp en meerdere keren stonden we geluidloos te luisteren waar de luide 'wok'-geluiden vandaan kwamen. Plots zien we de twee grote witte toekans van boom verwisselen. Als ze vliegen lijkt het alsof een mini-helicopter boven ons hoofd vliegt. Wie deze beesten van kleur heeft voorzien, was in een creatieve bui. Ze hebben een lange gele bek, waar ze tot honderd vijgen in kunnen bewaren. Het verschil tussen mannetje en vrouwtje zie je aan het gele en rode kleurverschil bovenop hun bek. We worden nog beloond met een mooie witte  hornbill pluim en horen ze in de verte wegvliegen, voor ons een magisch moment, in dit magische stukje rainforest. Als beloning voor onze vijf uur durende trip krijgen we nog een familie spookdiertjes te zien, verscholen in hun vijgeboom, moe na een nachtje stappen. Josefien is eveneens onder we indruk van deze prehistorische beestjes, lief en lelijk tegelijkertijd. Het was een lange vermoeiende voormiddag, en vallen na het middageten als een blok in slaap, voor zo'n twee luizige uurtjes. De wandeling zal nog een paar dagen in onze kleren zitten, zeker door de vochtige omstandigheden, maar het was het dubbel en dik waard!! We love nature!