Vroeg slapen om vroeg op te staan, volgens dit rimte leven we  al enkele maanden. We laten terug wat gerief in ons hotel in Manado staan en kunnen ons zo wat lichter verplaatsen. Eerst nog een bezoekje aan de BCA, de lokale bank, altijd spannend of de Visa nog zal werken. Een kleine 5.000.000 rupiah later kunnen we vertrekken per microlet richting het busstation. Er zou een systeem moeten inzitten, maar wij zien het nog niet. Aan de hand van de naambordjes op de taxi kan je de eindbestemming afleiden, maar Manado is één groot spinnenweb. In feite zou een tramspoor hier dé oplossing zijn, want door het overaanbod aan taxi's, stropt het verkeer aan alle kanten en kan je beter te voet gaan. Aan het busstation worden we in een oud busje gestouwd, een slag groter dan onze mercedes Vito. We tellen 32 medereizigers, lekker krap in een metalen doos, in de vlakke zon!! Stan of Ward zouden het goed lastig hebben met hun 2 meter. Een half uurtje later zijn we in Bitung, de havenstad om naar Papua te trekken, wij moeten terug een Microlet in richting Girian. Hier terug wisselen in een open cap, dit is een mini-pick-up waar ze met wat planken in de laadruimte een kleine 20 man vervoeren, open dak dus. We maken op slag veel nieuwe vrienden, vooral die kleine baby heeft het op onze 'pisang'= bananen gemunt, na drie bananen lag hij in dromenland. De dames voelen graag eens aan Josefiens kuiten, gezellig, zo dicht op elkaar, er wordt veel gelachen en non-stop gebabbeld. Een nieuw hoofdstuk in Sulawesi is aangebroken en we kunnen dit zien aan de overheersende jungle, blauwe kingfishers, reuzevlinders, exotische bloemen... We komen aan in Mama Roose guesthouse en nemen een kamer voor twee nachten. Natuurliefhebbers van overal er wereld komen naar Tangkoko voor de fauna en flora die in dit nationaal park thuishoort. Er zijn de spookdiertjes, de black Macaque, hornbill of toekan, sulpfhur crested kakatu, tarantula, cobra, python, tropische kikkers, flying lizard, cuscus,... Eerst nog wat verkennen voor we ons in een nieuw avontuur storten. We gaan een kijkje nemen naar de zee en stoten op een zwart vulkanisch strand, veel warmer en minder kleverig dan we gewoon zijn. Hier leren we een Deense koppel kennen, op reis met hun drie kinderen. Ze raden ons aan een gids te huren om de in de valavond de Tarsier te gaan zoeken. Deze spookdiertjes zijn kleine nachtdiertjes uniek in Zuid-Oost-Azië. De lokale bevolking heeft aan hen geen enkel ander voordeel dan als trekpleister voor geïnteresseerden. Met hun typerend uiterlijk tussen knaagdier en aap hebben ze al meerdere mensen geïnspireerd, zo ontstond Yoda uit de Star Wars films.  Net voor onze wandeling tegen de valavond breekt de hel los in Tangkoko, en is het alsof er vijf wolkbreuken tegelijk zijn. Josefien besluit te passen en met zijn tweeën vertrekken we met onze regenjas tot aan de grond de jungle in. In het begin probeerden we de regenplassen nog te ontwijken, maar gaven dit snel op. De paden werden plots rivieren en we stapten stevig door met water tot over de enkels. Felle bliksemschichten en luide knallen weergalmden door het regenwoud, de naam kan niet meer toepasselijk. De gids Dion bleef er kalm bij en goot af en toe zijn botten leeg. Hij toont de Figus-bomen, het voedsel bij uitstek voor de Macaque, en we worden bij momenten verdoofd door het overweldigende geluid van de vele sprinkhanen, lekkernijen voor de tarsier. Er zijn zo'n drietal bomen toegankelijk voor publiek om dit spookdiertje te spotten. Bij onze eerste geen geluk, op naar de tweede. We moeten ons wat haasten, want bij valavond komt het mannetje eerst buiten om te inspecteren op uilen en pythons, pas na zijn goedkeuring komt de rest van de familie buiten. Dion ziet in het halfduister de baby-tarsier zitten, voor mij is het nog een vage silhouette, de regen maakt het er niet gemakkelijker op. Met een zaklamp zien we de kleine gedaantes van de ene tak op de andere springen, heel snel, zonder het minste geluid. Enkel hun luid gekruis verraadt waar ze zich bevinden. De tarsier is gewend aan 'publiek' en laat zich na een tijdje van zijn beste kant zien. Ze zijn niet groter dan een vuist en hebben grote oren en ogen, omdat ze deze niet kunnen bewegen draaien ze hun hoofd tot 180 graden. Hun lange smalle vingers hebben kleine nageltjes en ze hebben een lange pluimstaart. Out of the blue verlaten ze hun grote figus-boom en al springend gaan op zoek van naar lekkers in het woud. We horen ze in de verte nog communiceren en gaan verder op pad. Op de terugweg zien we nog drum-kikkers, die amuseren zich te pletter in we nieuw gevormde plassen en kwaken zo luid mogelijk. Terug zijn er de vele vuurvliegjes en deze keer ook lichtgevende paddestoelen en teak-vruchtjes die lijken te gloeien, heel speciaal! Dion ziet plots in zijn ooghoek een zwart gedaante op een boom en laat me dichterbij sluipen. Niets vermoedend van wat het kan zijn, schijnt Dion plots op een dikke harige tarantula en doet onmiddellijk het licht uit, om die niet te laten schrikken. Daar sta je dan op zo'n meter van één van de gevaarlijkste spinnen in het pikkedonker. Niet bewegen, misschien toch het fototoestel geluidloos nemen en klik, mooi plaatje. Toch een veiligere afstand nemen, want zo aantrekkelijk ziet dit dikke zwarte beest er nu ook niet uit. Het was een topavond om op trekking te gaan, het bos voor ons alleen, in gezelschap van al deze creatures en de overweldigende natuurelementen. Terug bij mama Roos krijgen we een heroïsch ontvangst en ligt de baracuda al te lonken, smullen maar. Geprikkeld door dit avontuur besluiten we in de vroege ochtend een tweede tocht te doen, op zoek naar de Black Macaque.