We zijn terug in Manado, de drukke stad gedomineerd door de blauwe Microlet. Dit zijn kleine blauwe taxi-busjes waar zo'n tien man ingestouwd wordt. De één net iets meer voorzien van luidsprekers en bumpers dan de andere. Van horen zeggen dat als alle microlets die rondrijden in het centrum bumper tegen bumper gezet worden, ze 75 keer rond centrum Manado passen, veel dus!!  We zijn in het gezelschap van Bedjo aan wie we ons verblijf en duikavontuur betalen. Hij geeft ons nog wat nuttige reistips mee en we nemen afscheid van elkaar. Dankzij hem konden we een extra lange tijd verblijven op Bunaken, thank you Bedjo!! Na wat crispy tofu in De Green Garden, gaan we op pad om een verlenging van onze Indonesische visa te regelen. In Kantor Emigrasi gebeurt vanalles, maar vooral ook niets. We moeten zelf aandringen om ons dossier op te stellen, worden de straat opgestuurd om fotocopies te nemen van ons pasport, en na een lange omweg ook fotocopies van ons e-ticket terug naar huis. Onze tegenspeler doet nogal moeilijk en uit goede bronnen vernamen we dat wat onderhandelen met geld kan helpen. De normale weg duurt vier werkdagen, met wat smeergeld kan het in twee/ drie dagen. Omkopen kan, maar hij vraagt ons op geniepige manier veel te veel geld. We tonen hem de vlekken en gaten in onze broek en leggen hem uit dat we niet zoveel geld hebben. Hij weet echter van wanten en weet dat tijd geld kost, zeker bij toeristen. Ons gevoel vertelt ons nog wat aanwezig te blijven en erop toe te zien dat ons dossier niet ergens onder het stof beland. Een koppel vertelt ons dat ze al tien dagen wachten op wat papierwerk en dat we beter blijven aandringen. We zien het internet blokkeren, dossiers open en dichtgaan, sigaretten opsteken, sms'en versturen, een ongeordend weg en weer geloop, alles behalve het echte werk. Bij sluitingstijd worden we nog eens op de rooster gelegd en vragen ze ons uit over ons verblijf op Bunaken en of we duiken, lees: veel geld hebben. We vertellen een leugentje om bestwil en zeggen dat onze oren niet in orde zijn en Josefien niet mag duiken omdat ze zwanger is. Dit veranderde de hele zaak en we mogen plots een dag eerder ons pasport afhalen, op voorwaarde dat we ons kind Fries noemen, naar de big boss... Insjallah! We hadden nooit verwacht dat ons opgetrokken verhaaltje zo een impact zou hebben. Dit gaan we op andere kritieke momenten nog in de strijd gooien! Vermoeid door heel wat weg en weer geloop, boeken we een kamer in Regina hotel, kamer 203,iets duurder dan ons budget toelaat, maar we hebben nood aan een goed bed na twee weken op een doorlegen mousse op wat planken. Morgen gaan we richting Tangkoko National Park, bekend om zijn fauna en flora...