We hebben het nu wel gehad met de regen... Al drie dagen non-stop wind en zware regenbuien. We voelen ons bijna verplicht om met boek van de hangmat naar de zetel naar het bed en terug te verhuizen. Gelukkig hebben we een gezellig huisje met de nodige luxe om ons wat bezig te houden. We zetten onze hoop op de volgende dag maar van 's morgensvroeg zijn daar terug die knetterende regendruppels op ons platendak. Nog nooit hebben we zoveel regen zien vallen! De wandelpaadjes zijn rivieren geworden en hier en daar zie je slippers of kleren meegesleurd worden. Enkel de eenden met hun zwemvliezen voelen zich in hun nopjes. Josefien gaat inkopen doen in het verre Manado, ik waag toch een gokje om te duiken, maar met zonlicht op de koralen en mijn vertrouwe divebuddy was alles net iets mooier. De zichtbaarheid is beperkt door de golven die het zand doen opwaaien. Toch leuk om te weten dat het leven voor de vissen gewoon doorgaat zelf bij slecht weer. Ze houden zich wat verborgen in de vele spleten van het rif, vechten wijselijk niet tegen de stroming. Respect voor de boatsman die ons opvist als we na een uur terug boven water komen. In weer en wind wacht hij ons op en navigeert naar de duikers die boven komen drijven met een opgeblazen zwemvest.  Na een duik drinken we steevast liters water om de droge cylinderlucht weg te krijgen.   We blijven hier nog een tijdje op Bunaken, de frigo zit terug vol en we wachten op beter weer en Nico en Jelle die overkomen uit het koude België . Door de foto's van bij onze aankomst houden we ons sterk en weten we hoe prachtig het hier kan zijn.  Door het plotse trage levensritme en de afwezigheid van de zon lijkt het alsof de spelen een gezelschapspelletje, leren wat nieuwe kaartspelletjes van de groep Canadezen,... De volgende dag begint veelbelovend, de zon zit uit en we fixen twee chauffeurs bij Silas, ze zetten ons af aan het volgende dorp en door de aanhoudende regen van voorbije dagen steken we via het strand over naar Panorama. De onverharde wegen liggen er te modderig bij om bij te kunnen met de scooter. Op het strand treffen we zover we kunnen kijken een massa plastiek, gestrande boomstronken, een berg vuiligheid, ... Het plastiek krijgen ze hier van Manado. De mensen op het vasteland smijten al hun afval in het water en het hoogtij tovert het op magische wijze allemaal weg, en een paar dagen later sijpelt het langzaam binnen op het strand. Een paar resorts doen de moeite om het op te kuisen, andere wachten op het volgend hoogtij die alles weer voor eventjes meesleurt.  We gaan terug naar de duikspot Sachiko's waar we tot drieëndertig meter gaan. Onze duikgids tikt om de vijf seconden op zijn tank om onze aandacht te trekken voor de enorme hoeveelheid aan fauna en flora. Er zijn metersgrote barracuda's, enorme napoleonfish, we zien terug een white-tip shark op zijn gemakje passeren. Deze laatste hebben duidelijk de untouchable look over zich hangen. Toen we de duik eindigen, zagen we de druppelsal  kletteren op het wateroppervlak , een wereld van verschil boven- en onderwater. De golven zijn zo'n twee-drie meters en we doen ons best niet meegesleurd te worden. Terug op de boot worden we getrakteerd op een stormweertje, de boot en de bemanning wordt wild weg en weer gesleurd, er zijn er die vol adrenaline zitten, er zijn er met een klein hartje. Wij houden de kapitein nauwlettend in het oog en proberen aan zijn reactie te zien hoeveel hoger de boot nog over de golven kan gesmeten worden, vooral de zijdelingse golven zijn tricky... Het zou nog een dag blijven doorstormen, de bungalows op Panorama lopen vol water, en we zijn op ons eigen aangewezen om terug in het dorp te geraken. Het wordt een lange weg, op blote voeten door de modder, met zijn tweeën in Indiane pas, met dezelfde regenjas aan. We regelen ons een motoritje, dubbel tarief vanwege de regen. Thuis maken we onszelf tofu-easy, een beignet variant, gevuld met groenten. Morgen terug naar Manado, moneybusiness en Belgian-pick-up.