Ons huis is in feite een opslagplaats en er komt veel volk over de vloer; mama Yulin komt wat potten halen, Christine komt op bezoek, Sylvie komt eens polsen of alles in orde is. Dit allemaal terwijl Pieter in een à provisoir onderbroek/shortje van Josefien een monster handwas doet.  Vandaag gaan we shoppen op het vasteland, in feite ook een eiland. We nemen de boot met Bedjo en zien in de verte enkele dolfijnen springen, voor Bedjo en de bemanning de normaalste zaak van de wereld. Papa Nelson vaart soms uit op zoek naar walvis en vertelt steeds graag over die keer dat hij mama, papa en baby tegenkwam, de baby was naar zijn bescheiden mening 6 meter groot, we vragen ons af welke afmetingen de volwassenen dan hebben... Terug in Manado gaan we inkopen doen in de lokale markt, het regent en alles ligt er wat vuil bij.. Het is nog wat aftasten wat hier allemaal te krijgen valt en hebben binnen de kortste keren een vriendelijke engels sprekend vrouwtje aan onze zij. Samen kunnen we een groot deel van ons lijstje afwerken. Iedereen vindt het leuk buitenlanders over de vloer te hebben en we worden van alle kanten aangesproken. Een volle back-pack later gaan we terug naar het heerlijk tempé-tofu restaurantje, huren we een gsm en eindigen onze shopping in de Jumbo-market, western style. Het is hier een drukte van jewelste en de meesten komen hier enkel voor een babbel tussen de rekken. We haastten ons wat om de boot terug te halen met Bedjo, maar trouble D is nog nergens te bespeuren. Bedjo is nergens en overal en het is zijn job mensen te sprokkelen en naar Panorama te loodsen. Hij hangt enorm veel aan de telefoon en lijkt iedereen te kennen. We zitten al meerdere keren op hem te wachten en beseffen dat we in de toekomst ons eigen boontjes zullen moeten doppen. Het is niet kwaad bedoeld, maar hij neemt nogal veel hooi op zijn vork. Terwijl we wachten gaan we om de beurt   internet regelen, op Bunaken-island is er enkel electriciteit tussen 6pm en 6am, dus beter hier op het vasteland.  Alles kan in Indonesië en we zitten plots achter de balie van een boekingskantoor met vier Indonesiërs die zonder gène meekijken op het scherm. Telkens we Manado of Bunaken schrijven, wordt er flink geknikt.  We blijken op de terugweg met de Nederlander Frank, dé grote baas van meerdere resorts, op de boot te zitten. Je zou het hem alleszins niet aangeven. The boss wordt eerst afgezet aan  pronkstuk van een resort en wij gaan nog voor een bootritje richting het dorp. In het donker varen we door de lagunes en worden getrakteerd op een zee van lichtgevend plankton en hier en daar een lichtgevende oktopus, het ritje kon niet lang genoeg duren!!