Het bruisende havenleven van Manado maakt ons vroeg in de morgen wakker. We hebben een mooi zicht op de vele boten en de bezigheden in de haven. Mensen versleuren grote pakken, boten worden in en uit geladen. We bekijken het schouwspel en zagen dat het goed was, in tegenstelling tot Makassar is het hier schitterend weer, met enkel wolken rond de hoogste vulkaantoppen, prachtig!!  Onze kamer is inclusief breakfast en laten dit niet aan onze neus voorbijgaan, ze weten trouwens nog niet dat we geen roste frank meer op zak hebben. Het ontbijt blijkt sponsbroodtoast met chemische mango-confituur, we missen nu al de knaperige baguette van in Cambodja. Josefien voelt haar niet zo goed en besluit nog een beetje te slapen. Pieter gaat op informatietocht, met de zon erbij gaat alles net iets vlotter, tovert glimlachen op de gezichten en stemt het humeur goed. Het valt op dat er terug geen enkele toerist rondloopt en iedereen heel nieuwsgierig is, hello mister... Allerbelangrijkste missie is toch wel geld op zak krijgen, en er volgt een kleine hartstilstand aan de automaat die terug aangeeft dat er iets verkeerd is met de beveiliging van de kaart, damn. Een security-kerel erbij gehaald en hij loodst me naar het goede loket. De vrouw laat op zich wachten, en de meest uiteenlopende scenario's gaan door mijn hoofd. Ze komt terug met de kaart en zegt dat alles in orde is, we hebben terug 5.000.000 rupiahs op zak.  Next stop, Sultan tours, hier heeft Molan een eigen travelling agency, een bron aan informatie. Plan is om wat dagen te kunnen vullen rond Manado, tot Nico en Jelle ons vergezellen. Er is hier genoeg te doen, we kunnen duiken op Bunaken National Park, Tarsius-nachtdiertjes en Makaka-apen bewonderen in Tomoho-national park, lekker chillen op de Togian Islands, Rantepao voor de bizarre begrafenis-rituelen, Poso-lake met de mooiste watervallen van Sulawesi,... Hmmm, zalige vooruitzichten. Bij terugkomst is Josefien in een wat mindere stemming. De security check werd door de Cambodjanen wel heel grondig gedaan en ze stolen 2 paar oorbellen. Ja, die nieuwe-mooie-gekregen-voor-mn-verjaardag-van-pieter-oorbellen. Ook de wegwerp-onderwatercamera dachten ze een slag mee te slaan. De euro's en egyptische pond lieten ze vreemd genoeg zitten, kwestie van het niet teveel te laten opvallen. Het jammere van de zaak is dat we het nu niet meer kunnen aangeven, omdat we al uit het land zijn, dus in feite was het 'perfect crime', bastardos!! Nog een bezoek aan de Jumbo-market voor we vertrekken naar het afgelegen eiland. De supermarket is opvallend westers, voor wat we al gezien hebben op Sulawesi, is alles redelijk geevolueerd. Het straatbeeld vult zich met blauwe, opgezette taxi's, elk met een eigen sound-system. We eten in een klein restaurantje, waar we gerechtjes kunnen samenstellen. Ons oog valt direct op de tofu en tempé, gecombineerd met groentjes. Na enig onderzoekswerk komen we te weten dat de tempe/tofu overgekomen is uit Bali, samen met uitwijkelingen na vulkaanuitbarstingen, nice job! We nemen de public ferry naar bunaken, terug tussen de locals...we like! Alle levensmiddelen worden in grote getallen opgeladen. De eilandbewoners moeten telkens 45min op de boot enkele rit om naar de markt te gaan op het vasteland. Op de boot heerst een vrolijk sfeertje en we zien Odi, de nekmatkapitein afdruipen nadat hij ons zag opstappen, achteraf komen we te weten dat hij helemaal geen eigen boot heeft en nog veel minder eigenaar is van een resort op  Bunaken, onze intuitie heeft ook deze keer niet gefaald. Op de boot spreken de mensen die engels kunnen ons direct aan, terwijl de rest geamuseerd meekijkt. Na een tijdje gaan we uitwaaien op het dek en ontmoeten Bedjo. Hij doet ons een beetje denken aan mister D. aka trouble D., zelfde soort energie, zelfde gestalte en manier van doen! Pieter geraakt met hem aan de praat over waar we zouden verblijven. Hij blijkt, toevallig of niet, zoon te zijn van een familie die 3 hotels uitbaat. We leggen hem uit dat we de prijzen nogal aan de hoge kant vinden, zeker na 3 maanden reizen en de dure duikhobby. Alle resorts op Bunaken kiezen voor dezelfde formule, prijzen zijn per persoon, inclusief 3 maaltijden per dag. Hmm, dan moeten we eten wat ons wordt voorgeschoteld en daar zijn we toch niet zo tuk op. Na wat omwegen stelt Bedjo ons voor om in zn huis te verblijven, three bedrooms, fridge and cooking plae, but no running shower, straight in the village, you can check!  We willen het gokje wel wagen, maar ook de optie openhouden om in zijn resort Panoramo te verblijven. We arriveren in een supercosy dorpje, waar moslims en christenen harmonisch samenwonen. Het is hier heel er mooi en verzorgd, volledig andere stijl dan in Cambodja. De mensen maken werk van hun voortuintjes en versiering aan de huizen. Er hangt een zeer gemütlige sfeer. Gearriveerd bij het huis zijn Bedjo's 3 zussen daar en nog een nest nichtjes. De oudste is getrouwd met een Duitser en hij is de eigenaar/diveinstructor van het duikcenter. De andere zus is getrouwd met een Italiaan en ook zij runnen op Bunaken een hotel+duikcenter. De jongste zus,Lucy is nog steeds single en Pieter begint al te dromen van een bestaan als diveinstructor in Sulawesi!  Het huis is ingericht op zijn Indonesisch, met roos-gele gordijnen, en ligt er wat onverzorgd bij. De zussen vliegen er direct in en het idee een eigen stulpje te hebben lijkt ons wel wat! Om zeker te zijn gaan we toch ook een kijkje nemen in Panorama, uitgebaat door Bedjo's ouders, mama Yulin en papa Nelson, inderdaad, wat een zicht over de zee en eilanden in de verte. Al snel krijgen we de eerste tropische regenbui getrakteerd tijdens onze romantische strandwandeling op zoek naar de schitterende schelpen. De regen blijft aanhouden en we geraken die avond duidelijk niet meer naar het dorp, op 25min met de brommer van Panorama, langs smalle, modderige wegen.  Er staat een lange tafel waar alle gasten samen de maaltijden nuttigen. We schuiven met plezier aan en eten verse vis, met beignets en rijst, papaya en ananas als dessert. Het is een rustige maar aangename mengelmoes van mensen, voornamelijk Duitsers. Het duurt niet lang voor ons bedje lonkt, maar we hebben nog geen. Bedjo biedt ons een bungalow aan met zicht op oneindig, tot we morgen naar ons huisje kunnen verhuizen. We blijken 2 huisdieren te hebben.  Een mega-spin, de grootte van een soepkommetje. En toen we het licht uitdoen zien we de kamer oplichten door een vuurvlieg die eventjes de kamer komt doorvliegen. We voelen dat het goed is en vallen als een blok en roosje in slaap.