We gaan voor het laatste hoofdstuk van onze reis, maar het woord 'laatste' willen we nog graag even uitstellen... Om kwart voor zes gaat de wekker af, en onze tuk-tuk driver wacht ons al op. Het is 14 km naar het vliegveld en nemen onderbaan afscheid van wat ons al zo normaal lijkt. Er zijn de grote groep joggende, dansende mensen net voor hun werk, volwassenen die elkaars luizen verwijderen, de ophaling van PMD en karton door dames met een grappige toeter, de chauffeurs die hun auto ontstoffen met haneveren... We vliegen weg van het vasteland, na een fikse fee te betalen om het land te mogen verlaten, nog nooit eerder van gehoord. Kuala Lumpur it is en halen onze bagage op, Josefiens rugzak is bezegeld met een security-sticker. We hebben een klein half uur iets te eten voor onze aansluitende vlucht richting Makassar, hoofdstad van Sulawesi. In de transitzone eten we ons bijna ziek aan de testers van een reuze snoepwinkel, het lijkt al zo lang geleden... We vliegen voor het eerst in ons leven onder de evenaar en landen na vier uur in Makassar. Tijdens de laatste minuten op het vliegtuig informeren we in de rough guide over de stad. We zullen heel wat tijd verdoen met het nemen van een taxi richting centrum, opzoekingswerk rond een vlucht naar Manado in het noorden, en terug naar het vliegveld. Beter kijken voor een aansluitende vlucht op de luchthaven zelf. We vinden via een vriendelijke hostess de juiste informatie in een boekingskantoor en regelen een vlucht binnen de twee uur tegen een promotie-tarief. Het valt enorm op dat Indonesië net iets meer avontuur en regelwerk zal vergen, de informatie is er maar je moet het zelf weten te vinden.  Na drie verschillende luchthavens kunnen we besluiten dat het leven op een vliegveld enorm onpersoonlijk, gemaakt en duur is. Nood breekt wet en we gaan na een vermoeiende dag in KFC ( Kentucky Fried Chicken) eten. Nog nooit zijn we zo ontgoocheld geweest in een maaltijd die binnen het half uur terug verteerd is, waste of money. Van geld gesproken, we zitten redelijk in de rats toen we na enige pogingen doorhadden dat de Visa niet werkt in de automaten. We ruilen onze laatste vijftig dollar om in Indonesian Rupiah en moeten heel zuinig omspringen met onze laatste zekerheid. En dan gaan we eten in die verdomde KFC. Alsof ze het roken, krijgen we van een security een handvol peanuts aangeboden en kopen we na enige beraadslaging toch een fles water. Toegegeven, het zet je aan het denken als je zonder geld valt.  We nemen onze laatste vlucht van de dag met vertraging door het noodweer. Jaja, het is hier dus weldegelijk regenseizoen tot eind maart, we spreken dan van stortbuien van enkele minuten tot uren, bij aangenaam warme temperaturen. Door de vele bliksems en stortbuien kunnen de vliegtuigen, waaronder het onze, niet landen. We zitten met een klein hartje en de laatste peanuts te wachten, en vragen toch nog eens na of ze met zo'n weer de vluchten niet annuleren. De security lacht zijn tanden bloot en spreekt over safety first, maar hij gaat straks wel lekker veilig in zijn bedje liggen. Het weer klaart op en we kunnen met een uur vertraging aan boord. We kijken naar een true blood serie 2 op de Ipod, dit in de meest bizarre omstandigheden toe nu toe, met bliksemschichten rond onze oren en aan 860km/h. We hielden wijselijk de hele vlucht onze gordel aan en keken voor de derde keer vandaag heel aandachtig naar de veiligheidsinstructies. We zitten naast de nooduitgang en voelen ons zowaar verantwoordelijk voor onze medepassagiers. Er wordt ons ook gevraagd door de sminkpophostess of we de verantwoordelijlheid willen dragen. Tegen middernacht landen we in Manado, en we zijn al sedert vijf uur vanmorgen op baan. Taxi binnen en rechtstreeks naar hotel Celebes. Manado is een havenstad, en dit zullen we geweten hebben bij onze nachtelijke zoektocht naar eten. Overal lopen ratten door de straten, er heerst een grimmig sfeertje, en we worden begeleid door een dronken kapitein met nekmatje die ons een rit wil aansmeren op zijn boot de volgende dag. Toch vermoeiend zo'n dronken kerel afwimpelen die maar gebrekkig Engels kan en niet doorheeft dat we niet geïnteresseerd zijn in deals zo laat op de avond. Hij weet ons wel te vertellen waar we nog eten kunnen vinden om 1uur 's nachts in een voor ons onbekende stad. De moed zakt ons in de schoenen, tot we toch een klein kraampje tegenkomen naast een soort dancing. Tis niet mogelijk, ze hebben hier fried tofu met noodles, yessss!!! Voldaan gaan we terug naar onze kamer, 1 op 2 meter, waar een natte backpack ons staat op te wachten. Op de luchthaven kwam onze rugzak doorweekt van de rolband, blijkbaar hadden ze die laten staan in één van de stortregens. Een echt hartverwarmende verwelkoming in Indonesië kan je het niet noemen, maar we beseffen dat onze lange doortocht er iets mee te maken kan hebben... We slapen in met kaartende zeebonken op de achtergrond, slaapwel!