Terug een busrit op het programma. Vol verwachting wachten we 's morgens op onze ophaal-tuktuk, inbegrepen in ons busticket, maar deze komt maar niet af. Ja, dames en heren, we zijn in de zak gezet. Op onze guesthouse moeten we ook niet rekenen, die zijn pissed omdat we niet bij hen geboekt hebben. We willen het nummer bellen van de busservice, maar ze laten ons maar wachten, wait five more minutes, five more. OK, bij de pinken blijven, zelf een tuktuk versieren en volgas! We komen net op tijd toe en vertrekken richting Phnom Phen, front seat, net achter de chauffeur. Deze keer eten we mee telkens er gestopt wordt, dit maakt de lange ritten net iets draaglijker. We komen in de vroege namiddag toe in de hoofdstad, het is hier lekker druk en gaan op zoek naar een slaapplaats. Onder baan komen we Lucky Lucky tegen, waar we een zwarte Honda Wave op de kop tikken. Mooi zicht, met onze twee backpacks en twee kleine rugzakken op een veel te kleine mobylette, tussen al het verkeer door. Onze eerste guesthouse blijkt maar niets,  Chinezen die uit alles munt willen slaan. We gaan verder op zoek, richting Baen Kak, een meer in het midden van de stad. Terug gepakt en gezakt, wachten we netjes aan het rood licht, en vertrekken als eerste uit een tiental mobyletten, recht in de handen van politie die ons al 'int snotje' hadden. Hmmm, ze spreken geen Engels en we besluiten ons internationaal rijbewijs te tonen. Ze doen teken dat alles in orde is, we blijven vriendelijk en hij begint tekens te doen waar we niets van kunnen maken. Er komt al wat volk bijstaan, en een klein jongetje vertelt ons dat de agent een Cola wilt. Een cola? Ja, een cola! OK, vreemd, Josefien, ga jij om een cola? Nee nee, niet nodig, geef gewoon wat geld, we zullen wij er wel omgaan. We geven een dollar, maar zijn politievrienden hebben blijkbaar ook wat dorst, ze zijn met drie. We lachen het weg en gebaren ons van den dommen, santé santé, en we zijn er vandoor. Achteraf horen we dat drie dollar het minimum is om de politie om te kopen, dus we zijn er nog goed vanaf gekomen. Toegekomen in Happy Number Nine Guesthouse, zien we hoe dit een veredelde slum is van Phnom Phen. Je kan hier gemakkelijk een voedselvergiftiging opdoen, betalen voor wat gezelschap en platgereden kakkerlakken tellen op straat. Overal staat de muziek veel te hard, speelt de televisie en wordt er lustig gebabbeld. We snappen nog altijd de charme niet van deze plek, maar heel wat backpackers trekken hierheen voor een goedkope slaapplaats. We lopen opnieuw Hans en de andere Belgen tegen het lijf. Ze zien er wat belabberd uit na een nachtje stappen en kruipen binnen het uur de nachtbus op richting Bangkok. We drinken een gin-tonic mee, die ons binnen de kortste keren een kater geeft, goeie alcohol is hier moeilijk te vinden. De vrolijke bende laat telkens een zweem van Fear and Loathing in Las Vegas achter. Hun kamers zien er afgeleefd uit, de rekeningen kloppen niet, kortom altijd een streepje drama, met een hoog entertainmentgehalte. We nemen voor de zoveelste keer afscheid, en kruipen nog eens op onze scooter voor een nachtelijke verkenningstoer door Phnom Phen, met een dollar omkoopgeld in de rechter-achterzak.