We zijn vertrokken, voor acht uur op de bus.  Vertrokken is een groot woord, want de bus moet nog volgeladen worden met rijstzakken, suikerriet, plastiek stoelen, steenkool, potten,  en pannen. Er wordt ook om de haverklap gestopt om Cambod-Jan met de Pet te laten instappen, allemaal dicht op elkaar, gezellig! De eerste keren kijken we er niet van op als ze de radiator bijvullen met water, maar naargelang de rit vordert, stoppen ze om de vijf minuten om een emmer water over de radiator te gieten. Toch even gaan kijken, en ja hoor, het water druipt uit een groot gat. A provisoir stoppen ze het met een rubber, en we zijn weer weg. We zitten vooraan in de bus en kunnen zien tot hoever ze de temperatuur in het rood laten gaan. Een beetje later begeeft de accu het en moeten de drie hulpjes de bus telkens in gang duwen. Tijdens één van de stops, passeert de moto-bende uit België ons. Het is bakken buiten en ze hebben al heel wat kilometers afgelegd. We spreken af in Kampong Cham en ze vertellen ons hoe de bus wordt opgewacht door de vele moto-taxi's. Deze tellen hoeveel barangs er op de bus zitten en worden redelijk vijandig tegen elkaar. Gelukkig hebben we ons privé-chauffeurs die ons aan het Mekong-hotel afzetten. De Mekong is hier op zijn breedst en Kampong Cham heeft er een indrukwekkende boulevard naast gebouwd. We waren bijna mee op de wave van de moto-bende, maar besloten ons moto-avontuur te houden voor het zuiden van Cambodja. De 300km naar Siem Reap lijkt ons wat te ver, al waren we bijna verleid door die mooie 750cc... Als troostprijs gaan we de stad nog wat verkennen op de mobylette van Hans. We besluiten nog een dag langer te blijven. ' s Morgend wuiven we voor de tweede keer de motards uit. Nog tien kilometer gaan joggen, dit keer een mooi bamboo-brug overgestoken. Ieder jaar opnieuw wordt tijdens het 'dry season' een indrukwekkende brug gebouwd die er vanop zekere afstand als een lucifer-constructie uitziet. Na vijf kilometer even stretchen in een mooie tempel, en languit het plafond-schilderij bewonderen samen met de vele kleine vogeltjes. Een paar monniken spreken me aan en vragen of ik hen wil meenemen naar België. Ik zeg dat je er heel koud is en ze wat extra kledij zullen nodig hebben. We grappen en grollen nog wat, en plots moesten ze terug naar het gebed. We gaan vandaag voor een lazy day, want hebben het de laatste dagen moeilijk om op tijd in ons bed te kruipen. 's Morgens wordt je hier onverbiddelijk wakker gemaakt vanaf dat de zon komt piepen. We leren wat nieuw fruit kennen op de markt, boeken een busticket en worden verrast door een gulle maecenas die ons op de helft van onze reis nog vierhonderd foto's kado doet, we zullen een tandje mogen bijsteken! Merci moeke!!!