We overleefden onze nacht in ons schamel hutje van mamapap. Zij runt een guesthouse, small price staat er op het uithangbord,maar ook very small comfort. De hut staat er een beetje vervallen bij en enkel mamapap ziet de douche die ze ons aanwijst. Wij zien een aantal slecht verbonden plastic buizen en een grote ton water. Gelukkig zijn er de watervallen. De avond valt dus we belissen hier toch te slapen. Het heerlijk dineetje mét slaatje+ french vinaigrette, frietjes en een glaasje Italiaanse wijn doet ons likkebaarden. We doen, gewapend met koplampje nog een lachwekkend avondwandelingetje en zakken af naar onze slaaplaats. Er wordt duidelijk heel wat verbrand en stank gaat zo door de flitterdunne rietenmuurtjes heen. Geen wonder dat we zo veel mensen horen hoesten. Eerlijk gezegd, een laotiaanse vuilniskar hebben we nog niet tegengekomen. We willen niet weten waar ons afval wel telkens terechtkomt.  We slapen beiden erg onrustig. Het 'geestenverhaal' van een Mexicaans-Laotiaans koppel speelt in ons hoofd, al spreken we dat pas 's ochtends uit. 's Morgensvroeg eten we een zelfgemaakt fruitslaatje en maken enkele kindjes (vooral het kleinste ventje) supergelukkig met een mandarijntje. We zijn beiden verwonderd en ontroerd over de eenvoud. Zeg nu eerlijk, welk Belgisch kind zou staan 'jumpen' van geluk met de grootste glimlach door het krijgen van een mandarijntje??  We beslissen,door het ontbreken van geld en vooral ATM nog een voormiddag te spenderen aan de watervallen en dan opnieuw te vertrekken. We nestelen ons bovenop de hoogste waterval, waar allemaal kleine poeltjes gevormd worden door miniwatervalletjes. Dit voelt echt als vakantie aan. We missen de aanwezigheid van water om ons te verfrissen, dus kijken erg uit naar the 4000 islands, de kust van Cambodja en zeker naar Indonesië. De zalige vooruitzichten doen ons nog meer genieten van deze momenten. We lezen onze boeken, 'the girl with the dragon tattoo' en 'eat, pray and love', wassen ons samen met de vrouwen in sarong, spelen met de blote lao kids en kijken met verwondering naar hun heldhaftige sprongen door het kolkende water, op zoek naar vis. Ze turen door hun duikbril, gooien hun visnet uit en stenen het water in. Geen grote vangst, maar toch erg trots tonen ze hun visjes.  Langs de bedding zijn er allemaal heel nette moestuintjes aangelegd. Ze kennen duidelijk hun vak, al zijn we natuurlijk een beetje jaloers op hun idela omgeving. We rijden op onze snorry-ka2 een afstand doorheen half België en arriveren met een pijnlijke poep in een slaperig dorpje aan de Mekong. Ze wijzen ons de weg naar de 'pier' doorheen diepzand, tricky... We zien niet direkt hoe dit hier in zijn werk gaat tot er 2 longtailboats, aan elkaar getimmerd met paletten, aankomen sputteren. We steken de Mekong over, toch zo'n kilometer lang, in de avondzon, puur genieten. Aangekomen op de volgende pier...maar nu stijl omhoog in mul zand. Er is er eentje die zich rot amuseert met z'n imaginaire dirtbike!  Champasak blijkt één lange straat te zijn. We vinden een gezellig hotelletje met mooie tuin, uitkijkend op de Mekong. De hangmatjes en ligstoelen lonken naar ons. Er is opnieuw een schattige mini-pup die rondholt mét belletje rond zijn nek. Na ons 'very small kip bungalow-avontuur' hebben we wel zin in een beetje comfort. De sfeer hier is super. De mensen hier zijn relaxed, vrolijk, goedlachs, iets wat Laotianen typeert. De travellers zijn in hun nopjes en het weer is zalig zomers...we genieten volop! Het vooruitzicht om langer dan één nacht te blijven geeft ons rust. We hebben alle tijd van de wereld en toch soms het gevoel geen tijd te hebben. Typical western?