Goed geregeld onze zaakjes, opstaan om 6u30 met de begging monks, ontbijten en dan voor tien uur op de bus richting Ventiane. Nog even nasoezen, dachten we... In de lonely planet stond: 'Niet voor gevoelige magen'. Ja jongens, de ene bocht volgde op de andere, dit uren aan een stuk. Josefien hamerde er gelukkig op de beste plaatsjes net achter de chauffeur te krijgen. We knikkebollen af en toe in slaap, toch niet gerust in de diepe ravijnen. Bij de eerste stop hier en daar wat kotsplekken net naast de bus. We hebben veel respect voor de mensen die in de middengang zitten. De publieke bussen in Laos zitten nooit vol, desnoods kruipen ze op het dak voor tien uur, naast de vastgebonden mobyletten. We zien hier en daar fietsers, kaliber Stan, nog meer respect, want het is heet buiten!! Heel wat pisstops later komen we aan in Vientiane en vragen we ons af hoe verschrompeld we er zouden uitzien na nog eens tien uren nachtbus. Zo gezegd, zo gedaan. Wat ons voortdreef weten we nog altijd niet, want je moet toch redelijk sadomasochistisch ingesteld zijn nog zo'n rit te doen. De tijdsdruk om het zuiden nog te doen, of de tuk-tuk die terug te veel geld vroegen, we zouden er toch voor gaan, korte pijn! Terug een gokje, want we hadden amper twee uur om aan  southern busstation te geraken, iets te eten en ons mentaal voor te bereiden op 'another ten long hours'. We weten nog de laatste twee tickets op de kop te tikken op de VIP-bus, gaan eten bij de Chinezen en komen op tijd aan om ons plaatsje te verzegelen, yeah! Tot we de bus zien...Laos heeft geen spoorwegen, ze lossen dit op door in kolonne met enkele bussen richting het zuiden te rijden. Wij hebben zonder twijfel de oudste, meest afgeleefde VIP-bus te pakken. Enkele ruiten zijn gebarsten, de matrassen zijn hard, de dekens vuil. En op de koop toe krijgen we de moeilijkst bereikbare plaatsen, niet groter dan een doodskist voor een gemiddelde Laotiaan. Uitgestrekt liggen is helemaal geen optie en onze nachtlampjes werken niet. Er vloeiden bijna traantjes, zeker als we naar de andere bussen keken met hun mooie dekens, hostessen in maatpak die netjes de plaatsen aanduiden. Wij kregen een stinkende, dikke Lao die ons geklaag niet wilde aanhoren. Zonder scrupules namen we de lege plaatsen in van andere reizigers, voila...Elk een valeriaal-pil, nog wat lachen met onze situatie en we zijn vertrokken. Alleen hadden we dit niet zien zitten, samensamen! Jammer dat we zoveel soya-saus genomen hebben bij de Chinees, dit wordt plassen vannacht. Vijf plasbeurten op de walgelijkste wc ever en oncomfortabel weg en weer geschud later komen we heelhuids aan op bestemming. De tuk-tuk drivers moesten niet te dicht komen of t was nen tuk-tuk tegen under muile!