Onze laatste dag van het jaar start vroeg. Om 6u30 op een ' scummy' busstation in Pakse. Pieter las dat het centrum 300m wandelen was, dus we ontwijken de tuktuk-drivers en zijn blij onze benen te kunnen strekken. Al snel merken we dat het toch over een ander busstation gaat. Ook de Laotiaanse kilometers zijn voor interpretatie vatbaar en dat na 20 uren busreis. Aan relatie-tests geen tekort deze reis, gelukkig kennen we elkaar door en door, en kunnen we er achteraf altijd om lachen! Na een tergende ommetour stoppen we op een kruispunt, waar we een eettent zien mét farang. Pieter laat zich zakken op een stoel: HONGER!!! Ik ga dapper op zoek naar een guesthouse, vooral de douche zien we zitten. Zonder succes, de kamers zijn te duur of te vuil. Pakse staat over de hele lijn niet aan, maar we weten niet of dit aan onze vermoeidheid ligt of aan de stad zelf. We wisselen af en Pieter gaat op zoek, de andere kant op,  terug zelfde verhaal . Strompelend, moe en nog steeds hongerig gaan we ons neus achterna. Uiteindelijk besluiten we een mobilette te huren. We laten één grote backpack bij een vriendelijke Indiër achter. Met onze snorry-ka 2, al kan er geen tippen aan onze 1ste honda wave 125cc, snorren we richting de waterval.  We maken een pitstop bij de touristinfo en vertrouwen op de zelfgetekende routekaart. Aangekomen lijken we terug in Thailand. Alles is tiptop verzorgd, heel erg mooi aangelegd, maar ook op een manier niet authentiek. Op de parking staan de airco's van de minibusjes te blazen. Het restaurant zit stjokvol. We zoeken ons dicht bij de jungle-tree-houses een rustig plekje voor verfrissing. We denken er even aan om hier oudjaar te vieren maar het is ons iets teveel Thai/Lao centerpark, in prachtige versie dan wel. Met de avondzon en een onophoudelijke honger, gaan we op zoek naar de plek waar we de countdown zullen doen. Als we die halen...we voelen ons al een oude mee en pee op een mobilette. We besluiten 'de bijbel' voor een keer te volgen, door tekort aan inspiratie en de zon die verdwijnt achter de bergen. Een gezellige familie zit te koken en lacht ons vriendelijk toe, dit zit goed. We krijgen een kamer en een shotje echte johnny walkel uit Singapore. We gaan dinneren in een klein restaurantje waar een tafel farangs zitten en een tafel thai. Na het eten zitten we er als vodjes bij, de avond gaat een beetje aan ons voorbij. We keren met 2 zakken chips (voor pieter) en een fles water (voor mij) terug naar het bolivan guesthouse, klaar voor ons bed en een trueblood. Maar dat was buiten onze nieuwe vrienden gerekend. Ze staan ons op te wachten aan een vuurtje en opnieuw de fles johnny. We nestelen ons dicht bij elkaar, het wordt hier barkoud 's avonds. De temperatuur zakt hier zo een 25 graden, dag en nacht verschil! Ideaal om koffie en thee te kweken, het inkomen van de Bolivan plateau.  Het is nog vroeg in de avond, één meisje spreekt engels en treedt op als tolk. Met veel gebaren, lachen, bekken trekken en JW komen we tot volwaardige gesprekken. Pieter en Nee worden zowaar beste vrienden, hebben beiden een funky mutse en dezelfde glazige ogen. We gaan terug voor een feest met locals. @ 10pm, I call it a day, never done before in my life on newyearseve. Pieter is zeker nog naar de plaatselijke karaoke bar gegaan met zn  nieuwe maten, maar hij beweert van niet. Ik denk eraan om youtube uit te pluizen op zoek naar 'drunk falang in paksong, karaoke bar,31 december 2010'.