Jongens, geef ons toch maar ons Auping-bedje. Geradbraakt na een heftig nachtje + een dag stappen, worden we veel te vroeg wakker gemaakt door de tientallen hanen. Dit wordt gevolgd door het aanhoudend gekwek van eenden, dan het gepiep van de kuikentjes, en natuurlijk de puppie niet vergeten die 's nachts zat te jammeren. De zwijntjes hebben zich stil gehouden. En wij denken dat we de boerebuiten kennen! De gidsen waren terug aan het koken. Wij profiteren ervan om nog wat in het dorp te exploreren en knopen kleine gesprekjes aan. Het ijs is altijd gebroken als we onszelf 'falang' noemen en aan onze grote neus komen. We bezoeken het schooltje boven op de helling en genieten van het gebeuren. Na het ontbijt, sticky rice en wat bananen, vertrekken we met zijn allen op pad. Het wordt een verbroederingsdag, babbelen veel onder baan, ik hoor Josefien in flarden praten over het duiken, integratiecentrum, Belgische chocolade, rode zonnehoed, ons huisje in Evergem... Het doet deugd een tijdje omringd te zijn met mensen met een andere insteek. Grace (25) uit Washington State, Vanessa (38) uit Melbourne, Johannes (28) uit Frankfurt, Eliska (27) uit Tsjechie, San (24) uit Zuid-Korea en natuurlijk Bian en Khon uit Laos. Tijdens het wandelen worden letterlijk & figuurlijk bergen verzet. We besluiten in de toekomst voor iedere belangrijke beslissing een wandeltocht te doen. Het middagmaal wordt sticky-rice met broccolini, we ronden af met nog wat bananen. Het hoogtepunt van de dag is de waterval, waar we met zijn allen stijf van het koude water, verlangen om terug te stappen. En maar klimmen en maar dalen, Josefien aan kop, zalig zo'n madammetje waar je nog iedere dag van versteld staat. We komen aan in een Akha-village, bang om te gaan zitten en ter plaatse in slaap te vallen. Het is kerstavond en zouden een gezellig kampvuurtje maken. Dit was zonder de tientallen kindjes gerekend. Nog nooit hebben we zo'n zelfstandige, heftige kinderen gezien. Ze waren niet van ons weg te slaan, spraken in uitspattingen tegen elkaar, alsof ze constant ruziemaken. Heftig! Tot Josefien zei dat het genoeg was en de kinderen naar buiten moesten terwijl we eten. Op het menu: rijst met pompoen, broccolini en banane-bloem soep. Ik besluit wat meer pompoen te nemen, vooral de olie waarin ze zijn gebakken, want heb nog geen toilet nodig gehad de laatste twee dagen. Zouden de sticky-rice en bananen er voor iets tussen zitten? We eten wat home-made cookies van Johannes'moeder, wensen elkaar een vrolijk kerstmis en proberen aan Bian uit te leggen wie Jezus is. We offeren ons op om terug in een andere hut te slapen met zijn tweeen, en ontmoeten zo SomPhong en zijn kroost. We krijgen hun mooiste lakens en beste matrassen, zij staan erop om op de grond te slapen. SomPhong spreekt gebrekkig Engels en legt ons uit dat hij dokter is. Er is geen (betaald) werk voor hem in Laos, is uiteindelijk getrouwd, heeft twee kinderen en werkt op de rijstvelden. Hij nodigt ons uit :"you come play with me in sister house?" Dit om de kwade geesten weg te drinken met  zelfgebrouwen Lao Lao. We worden hartelijk ontvangen in een donker hutje met een viertal akha-mannen. In dit dorp hebben maar enkele huizen electriciteit op hydro-power. We nemen plaats aan het haardvuur en krijgen ons eerste glas Lao Lao aangeboden. Wanneer iemand Chipa Too zegt, wordt er geklonken en nemen we een slokje. We krijgen elephantnuts aangeboden en SomPhong fungeert als tolk bij het vragenuurtje. Op een gegeven moment zei hij als antwoord timide: we don't have so much money... Enige wat we konden uitbrengen was dat ze wel een hele goede familieband hebben, geld er niet toe doet en blij zijn kerstmis bij hen te mogen doorbrengen. Na de vertaling volgde er een goedlachse discussie en heel veel Chipa Too, Chipa Too. De eenvoud van de mensen raakt ons, zeker op kerstavond. Het is een lustig weg en weer geloop, kindjes lopen binnen en buiten, we leren wat akha, ze zingen voor ons en wij improviseren een liedje voor hen terwijl ze klappen. Het gaat allemaal net wat gemakkelijker na wat glazen Lao Lao. We verhuizen nog even naar het Falang-house, schuiven bij het volgend kampvuurtje, praten nog wat bij en gaan slapen. Het zou terug een bewogen nacht worden met een boorling die om de twee uur de borst wil, vriestemperaturen zonder slaapzak, en een matje dat op een kraterlandschap leek.