Vroeg uit de veren om nog snel naar de markt te gaan. We zijn op zoek naar een lange broek tegen de bloedzuigers, wat fruit & yoghurt en kousen voor Josefien. Al snel de zoektocht naar een broek opgegeven, want al die Laotianen zijn niet groter dan een smurf. Ik begon al te lonken naar van die synthetische, marginale trainingsbroeken, tot Josie met beenverwarmers, aka armverwarmers afkwam voor onder de driekwartbroek, zou nog handig van pas komen! Onze rugzak weegt goed door, alle essentials zitten erin, enkel Josefiens slaapzakje niet, we moeten nog plaats voorzien voor elk drie liter water.  We vertrekken met zeven farangs en twee gidsen, er was nog een Duits-Tsjechisch koppel bijgekomen. Met de tuk-tuk een uurtje rijden, dan afgezet aan een Akha-dorp. Hier is het vanavond feest, iedereen druk in de weer, de buffalo was al geslacht. We pikken hier onze derde gids op die het eten voor de lunch draagt. Onze aanwezigheid in het dorp gaat natuurlijk niet onopgemerkt voorbij, we horen in de hutjes en het hele dorp, falang! falang! weergalmen. Gepakt en gezakt staan daar plots zeven grote bleekscheten, met veel te grote neus, ik zou toch ook eens een kijkje gaan nemen. Voor hen komen we uit falang-land, en zal het altijd een raadsel blijven wat we hier in godsnaam komen doen. We zien veel armoede, afgedragen kleren, heel veel kindjes, zwangere vrouwen, puppies, kippen met kuikentjes, vuile zwijntjes, het is hier alleszins vruchtbare grond! De mensen leven in bamboohutten hoog boven de grond. Je zou direct al je bezittingen geven als je die kindjes ziet met vuile gezichtjes en vragende blikken, maar daarmee los je niets op. Nee, je maakt het alleen maar moeilijker voor de mensen die achter jou komen. Ze zien er wel eenvoudig gelukkig uit. We vertrekken van hieruit de jungle binnen, het niveau van de tocht zou 'moderate' zijn, dit mogen ze gerust veranderen naar 'hard'. Zes uren stappen voor tien kilometer wil al wat zeggen. We lopen langs smalle junglepaadjes, steken beekjes over, krijgen hier en daar uitleg over bomen en medicinale planten, gaan bergop bergaf, gevolgd door korte pauzes. Ons eerste middagmaal wordt geserveerd op een reuzebananeblad! We eten sticky rice, met evening-glory (broccolini), ei met bambooscheuten en lekkere tomatensaus. Het smaakt ons, vooral de sticky-rice, maar die zouden we nog tegenkomen. Buikje rond gegeten, maar wel juist voor de steilste beklimming van de dag, hier mogen ze wat aan sleutelen. Al puffend naar boven, Josefien mee aan kop. We zien een 'panter', beter een grote boskat, die hoog in de bomen vijgen zit te eten. Onze wandelstok komt goed van pas, want de afdalingen zijn hier niet van de poes! We komen met de avondzon toe aan onze slaapplaats, bij de Black Thai. Anders dan in het vorige dorp, zijn we hier veel meer op ons gemak. De vrouwen doen gewoon door met hun bezigheden, ze zorgen voor eten, brandhout, en de kinderen, maken Lao Lao, zelfgestookte rijstalcohol. De mannen lummelen wat rond, hun werk zit erop voor een maand ver, vanaf dan terug op de rijstvelden. We krijgen een plaatsje in de first chiefs house. Een grote hut waar zo'n tiental mensen samenleven en de enige hut met electriciteit.. De gidsen beginnen aan het avondmaal, wij zwermen wat uit. Josefien heeft direct al vrienden gemaakt met de kleintjes, van die grote blonde falang met blauwe ogen hebben ze precies toch wat schrik. We zetten ons bij aan een vuurtje, ze mogen gerust wat lachen met onze grote neus. Op de vuurtjes wordt vanalles klaargemaakt, tot onze grote opluchting wordt ons geen vlees aangeboden maar een soort grote schorseneer. We nemen hier en daar met respect een foto. s Avonds wordt het hier heel koud, ons eerste wintergevoel dit jaar! Na een lekkere maaltijd, sticky-rice met heerlijke tofu en tomatensaus, nog wat gaan opwarmen aan een vuurtje onder de immense sterrenhemel, waaauw! Na vijf minuten pas door dat ze er niet voor de gezelligheid zaten, maar om hun kikker en patatjes te bakken in de kooltjes. We sliepen in een andere hut uit plaatsgebrek, maar werden wel getrakteerd op een reuzespin onder onze lakens, gelukkig was hij al dood!!