Onze tweede dag in Alexandrië begint met een verkenningstocht, onze geografisch map wat vergroten. We halen wat broodjes met kaneel, drinken koffie bij lokale theeshop, met naast ons Sisha-rokende egyptenaren.  ( appeltabak) Oude mensen krijgen hier veel respect en sommigen doen dagelijks hun ronde naar wat kleingeld, het lijkt allemaal de normaalste zaak van de wereld. We kruipen en passant in een minibus, die pas vertrekt als hij volledig volzit. De minibussen zijn stuk voor stuk aftandse, afgedankte caminonetten, die bij ons in geen duizend jaar op de baan meer komen, hier stikt het ervan. We betalen 1.5 pond voor twee, dertig kilometer ver. In mountaza doen we een toertje op domein van de koning, checken zijn casa, en dolen dieper weg in de straten van alexandrië. Stappen terug in een minibus, die volop in een race  verwikkeld is met een andere bus. Ze halen elkaar in op meest cruciale momenten, snijden de pas af, terwijl ze non-stop mensen afzetten en oppikken, leuk spelletje!! Het zijn de beste chauffeurs in omstreken, maar met zo n gamel nissan-camionetje weet je maar nooit. Ze tellen ondertussen met een oog op de baan hun geld,steken een sigaretje op, doen een babbeltje en toeteren naar een mooie moslima. We komen heelhuids aan  het fort van Alexandrië, waar vroeger de lighthouse stond, een van de zeven wereldwonderen. Jammer genoeg verwoest door een aardbeving. Vanaf hier begint het voor mij allemaal wat wazig te worden. Ik herinner me nog een paar jonge moslima meisjes die ons uitvragen over ons westers leven, vooral over het feit dat we zonder trouwring zo dicht bij elkaar zitten. Ik begin me wat zwakjes te voelen en kan alleen nog aan een middagdutje denken, het zou een lange lastige avond+ dag +vlucht.